دکتر رمان نویس http://doctor-novel.loxblog.com

رمان آقای مغرور خانم لجباز  قسمت هشتم از خوندنش لذت ببرین :

چاقوم رو درآوردم و گرفتم دستم. اومد جلو. چندتا ضربه زدم که جا خالی داد و خواست چاقو رو ازم بگیره. چاقو رو محکم کشیدم و دستش باز برید و رفت عقب. حالا هر دو تا دستش زخمی بود. از دیدن اون همه خون چندشم شد، اما مهم نبود، باید می مرد. می مرد تا من زنده بمونم. این بهترین راه بود. چاقو رو گرفتم دستم و قلبش رو نشونه گرفتم. سریع جا خالی داد و چاقو فرو رفت تو گچ دیوار. با تمام قدرتش دوید سمت من و هولم داد که خوردم به دیوار. از درد و خستگی سر خوردم و پایین دیوار نشستم. نفس نفس می زدم. سرخ شده بودم و به سرفه افتاده بودم. اونم دست کمی از من نداشت. هنوز وسط اتاق ایستاده بود.

نگاه کردن بهش هم کفاره می خواست، چه برسه به این که باهاش تن به تن درگیر بشی. دست هاش رو گذاشته بود روی زانوش و نفس نفس می زد و به خس خس افتاده بود که یه دفعه از بالا صدای شلیک اومد. بعدش هم صدای "ایست ایست" اومد و باز هم صدای شلیک. صدای پارس سگ ها هم می اومد که معلوم بود حسابی وحشی شدن.
مانی- یعنی چی شده؟
با لبخند گفتم:
- نمی دونم.
نگاه مشکوکش رو بهم دوخت و من بی خیال، شونه هام رو انداختم بالا.
سریع شلوارش رو پوشید و دکمه هاش رو بست. پیراهنش رو برداشت و در حالی که می پوشیدش گفت:
- از این جاتکون نمی خوری. فکر نکن کارم باهات تموم شده. نه، هنوز باهات کار دارم خانوم کوچولو.
سریع پیراهنش رو تنش کرد و دکمه هاش رو بسته نبسته رفت بالا.

***
بچه های نوپو اومده بودن. همه ی خلافکارها رنگ به رخساره نداشتن و داشتن با گچ دیوار خودشون رو استتار می کردن. نمی ارزید ریسک کنیم و ما هم به سمتشون اسلحه بگیریم و خودمون رو لو بدیم. به هر حال من و متین دو نفر بودیم و اونا هشت نفر، به علاوه ی کلی بادیگارد که همراه آقایون تشریف آورده بودن و کلی هم محافظ خود ویلا. منم قیافم رو مضطرب نشون دادم.
سلطانی- چی شده؟
یکی از محافظ ها که رفته بود پشت پنجره و داشت از لای پرده به حیاط نگاه می کرد گفت:
- گیر افتادیم. نیروهای ویژه محاصرمون کردن.
فاضلی- همش تقصیر شماست مهندس. باید می فهمیدیم دیگه لو رفتید و مهره ی سوخته شدید.
محتشم- نباید بهتون اعتماد می کردیم.
کسرایی- همه ی ما به خاطر شما گیر افتادیم.
ناصرخان- به جای این حرف ها فکر راه چاره باشید.
دیگه نمی خواستم اون جا بمونم. سریع دویدم از در پشتی برم بیرون.
نادرخان- کجا سورن؟
سورن- باید فکر فرار باشید، وایستادید حرف می زنید؟ من رفتم.
دویدم بیرون. اسلحم دستم بود. چند نفری بهم شلیک کردن که جا خالی دادم.
نادری- نزنید، سرگرده.
دستی براش تکون دادم و دویدم تو باغ که دیدم مانی سریع از انباری زد بیرون. پس حدسم درست بود، عسل رو اون جا قایم کرده، اما چرا نرفته؟ یادش رفت در رو قفل کنه. داشت اون ور سر و گوش آب می داد.
سورن- نادری همشون تو هستن. برید تو. بیست و سه نفرن و همه مسلح.
نادری از اون سر باغ داد زد:
- چشم قربان.
همه ی محافظ های توی حیاط کشته شده بودن. خوشبختانه مثل این که ما خیلی تلفات نداشتیم.
با احتیاط که مانی متوجه من نشه، رفتم داخل انباری. خدا کنه عسل این جا باشه، اونم صحیح و سالم.

عسل
اینقدر خوشحال بودم که می خواستم بپر بپر کنم و جیغ بکشم...کاش حداقل در و دوباره قفل نمی کرد یعنی بالا چه خبر بود؟اون صدای ایست ایست مال برو بچه های نوپو بود...آخ جون بالاخره رسیدن...خدارو شکر که بلایی سرم نیاورد مانی مگرنه دیگه اومدنشون خوشحالم نمی کرد.
با صدای کسی که تو راهرو می دوید،همه وجودم رو گوش کردم تا ببینم کیه؟حتما مانی عوضی سر و گوش آب داده و برگشته تا نگرفتنش یه بلایی سر من بیاره که دلش نمونه یوقت.
باصدای یه آشنا دلم گرم شد.
سورن:عسل.عســـــل!توکجایی؟
توی راهرو می دوید و من رو صدا می زد.تمام نیرویی رو که برم باقی مونده بود جمع کردم و صداش زدم.
-ســـــــــورن.سورن من اینجام.
سورن:الان میام پیشت همونجا بمون.
صدای نفس هاش رو از پشت در می شنیدم.این نفس ها دلم رو گرم می کرد.خدایا دلم چقدر براش تنگ شده...کاش هر چه زودتر بیاد تو و ببینمش.
سورن:عسل درو باز کن.
عسل:مانی درو قفل کرده.سورن واقعا بالا چه خبره؟چی شده؟
سورن با خنده گفت:همه چی تموم شد.همه رو گرفتن...دیگه یه نفس راحت می کشیم.
عسل:خدایا شکرت!نادر وناصر هم گرفتید؟
سورن:بله سرکار خانوم!همه رو گرفتن جز این مانی گور به گور شده...که از دیشب باتو غیبش زده...ولی ناراحت نباش اونم می گیریم.عسل برو کنار می خوام در و بشکنمش.
رفتم عقب. سورن چندتا ضربه ی بزرگ با پا به در زد.اما درش محکم تر از این حرف ها بود که با لگد باز بشه.
سورن:عسل.خانومی برو یه گوشه واصلا جلوی در نباش...اینطوری در باز نمی شه می خوام به قفل شلیک کنم.باشه؟برو یه گوشه بهت نخوره
عسل:باشه باشه رفتم کنار و خودم رو چسبوندم به دیوار.
دوب.
در باز شد و هیکل مردونه ی سورن تمام قاب در و پرکرد.عین یه پیشی ملوس خودم رو کنج دیوار جمع کرده بودم و دست هام رو گذاشته بودم رو گوش هام وجمع شده بودم.
شایدم دلم می خواست یکم خودم رو لوس کنم که سورن بغلم کنه.
سورن آروم نشست کنارم و دستش رو کشید رو بازوهام.سرم رو بلند کردم.چشم هام رو دوختم به چشم های عسلی شیرینش.هیچ کلمه ای بینمون رد و بدل نشد.فقط به هم نگاه می کردیم.سورن سرم و روی سینه اش بغل کرد و آروم موهام رو نوازش کرد.پیش خودم فکر می کردم چقدر این آغوش با آغوش مانی فرق می کنه.آغوش سورن پر از امنیت و آرامشه و آغوش مانی پر از شهوت و ترس.
سورن بلند شد و منم وادار کرد که بلند شم.هنوز سرم روی سینه اش بود و اونم دست هاش رو حصار تنم کرده بود.چقدر بهش احتیاج داشتم.
دلم می خواست توی بغلش بمونم.الان بعد ازاون همه تنش و درگیری به یه آغوش که بی هیچ چشم داشتی بغلم کنه احتیاج داشتم.
انگار نه انگار من همون کسی بودم که چنددقیقه پیش می خواست خودش رو جلوی مانی بکشه و حالا همون جام.اما هنوز هم پاک و دست نخورده ام.

صدای هق هقم بلند شد.دیگه از ترس نبود...در واقع من جلوی مانی هم اصلا ضعف نشون نداده بودم و گریه نکرده بودم.اما الان دلم می خواست گریه کنم.اون هم از خوشحالی!
سورن با ترس من و ازخودش جدا کرد و با دست هاش صورتم رو قاب گرفت.با ترس به چشم هام خیره شد.
سورن:چی شده عسل؟تو خوبی؟اتفاقی افتاده؟
سرم رو تکون می دادم و گریه می کردم.
سورن:عسل تو رو خدا بهم بگو تو سالمی؟اون مانی بلایی سرت آورده؟به خدا قسم خودم زنده اش نمی ذارم
تو میون گریه هام خندیدم.یکم از اضطرابش کم شده بود.اما هنوز آروم نشده بود
عسل:نه!چیزیم نشده...خیالت راحت.من سالم سالمم!
نفس راحتی کشید و با اخم گفت:پس چرا گریه می کنی؟
عسل:از خوشحالیه.از اینکه اون لعنتی نتونست به خواسته اش برسه خوشحالم و گریه می کنم.آرزو به دل می میره
با یه لبخند شیرین و آرامش بخش موهام رو از روی صورتم کنار زدو با انگشت های شصتش اشک هام رو از کونه هام پاک کرد و پیشونی ام رو بوسید.
سورن:منم خوشحالم خانومی...بعد با یه صدای جدی گفت:جناب سروان؟
صاف ایستادم وبا پشت دست اشکام رو پاک کردم و با صدای محکم گفتم:بله قربان؟
سورن:زود باشید که بریم این جا اصلا برامون امن نیست
عسل:چشم قربان.
بعد هر دو زدیم زیرخنده و سورن دستم رو گرفت و دویدیم توی راهرو.مانی هم از رو به رو داشت می دوید که ما رو دید.
سورن سریع اسلحه اش رو گرفت سمت مانی.مانی هم همین کار رو کرد
سورن:اون و بیانداز زمین مانی دیگه همه چیزتموم شده...خودت می دونی که راه فرار نداری پس به نفعته تسلیم بشی(دیالوگ تکراری همه فیلم ها...هه هه!)
مانی با یه پوزخند گفت:تسلیم؟هرگز!من دیگه چیزی واسه از دست دادن ندارم...می دونستم شما پلیسید.یعنی دیشب فهمیدم!عسل خانومت رو دزدیم چون حسابی رفتم تو نخش و تا به دستش نیارم ولش نمی کنم.مگرنه هر کی جای من بود همون موقع که می فهمید پلیسید دمش رو می ذاشت رو کولشو در می رفت.من چیزی برای از دست دادن ندارم من دارم می میرم.
سورن:تو دستت به اون نمی رسه.دوستام رو که بالا دیدی؟اون ها و صد البته من خوب به خدمتت می رسیم مهندس کیانی!
مانی:برام مهم نیست!من فقط می خوام با اون باشم
سورن:گفتم که دستت بهش نمی رسه!پس بی خودی خودت رو اذیت نکن اسلحه ات رو بیانداز زمین مانی.جرمت روسنگین تر از این نکن.
مانی بلند خندید.اونقدر بلند که احساس می کردم دیوارها داره می لرزه.
مانی:جوک می گی سرگرد؟همتون خوب می دونید من و می کشن پس سبک و سنگین شدن چه فرقی به حال من داره؟من می خوام با عسل باشم.فقط چند دقیقه بعد بهت پسش می دم سرگرد جون مطمئن باش.و بازهم بلند خندید.
سورن:خفه شو آشغال. تو دستت به این نمی خوره
مانی دیوونه شده بود. اسلحه اش رو گرفت سمت من.دیگه نمی خندید.یه حالت جنون بهش دست داده بود. چشم هاش قرمز بود و انگار داشت از کاسه در می اومد.
مانی:پس اگه قرار نیست مال من باشه بهترکه اونم بمیره.
سورن:نــــــــــــه!
دوب...و صدای شلیک!

صدای شلیک گلوله اومد ومن چشم هام رو بستم.فکر می کردم الان باید قلبم سوراخ شده باشه و من وقتی چشم باز می کنم تو بهشت باشم اما هیچ چیزی رو حس نکردم
به سورن که من و بغل کرده بود و طوری قرار گرفته بود که بدنش جلوم سپر شده بود نگاه کردم نه خدای من...
چشم هاش رو بسته بود و صداش در نمی اومد...نفس هاش منظم بود و این یکم آرومم می کرد.بازوهاش رو تو دستم گرفتم و یکم تکونش دادم.
دست هام داغ شد.حرکت یه مایع گرم روی دستم دلم رو لرزوند...
مانی هنوز با چشم های قرمز داشت به ما نگاه می کرد نفس نفس می زد.منم نفس نفس می زدم.دستام که از خون سورن سرخ شده بود می لرزید.اسلحه سورن رو که هنوز تو دستش بود ازش گرفتم.هنوز سورن توی بغلم بود و صدای ناله اش رو می شنیدم واین دل گرمم می کرد که هنوز زنده اس.
با دستای خونی و لرزون اسلحه رو آوردم بالا و به سمت مانی نشونه گرفتم.
مانی بی رمق تر از این بود که بخواد کاری کنه.شاید حمله عصبی و سر درد بهش دست داده بود که گیج می زد.با تمام خشم وکینه ای که تو این مدت نسبت به مانی داشتم چشم هام رو بستم و ماشه رو کشیدم...صدای آخ مانی در اومد و بعد از اون هم مامورهامون ریختن تو و مانی رو که کتفش گلوله خورده بود رو بردن...
عسل:سورن!سورن چی شده چشم هاتو باز کن...سورن تو رو خدا...
سورن لبش رو گزید ولبخند آرومی زد که مطمئنا با کلی درد همراه بود.چون قیافه اش حسابی جمع شد...
سورن:نترس هنوز زنده ام...
دستش رو گرفتم وهمونجا کنار دیوار نشست.منم جلوش زانو زدم و چشم به لب هاش دوخته بودم که خشک بودن و به سختی تکون می خوردن...
سورن:توچیزیت نشد؟سالمی؟
با بغض فقط تونستم سر تکون بدم و بعد سیل اشک هام بود که رو گونه ام روون می شد..
سورن:قرار نیست گریه کنی ها
عسل:ببخشید همش تقصیر من بود
سورن:مهم نیست!من خوبم...ببین چیزیم نیست فقط یه گلوله کوچیکه من بزرگتر از این ها رو دیدم...گریه نکن عزیزم
عسل:اون گلوله باید الان تو تن من باشه نه تو
سورن با لحن لوتی گفت:چی؟همشیره واسه ما افت داره ما اینجا باشیم وچی؟شوما گلوله بخوری...بابا به ما می گن سورن سوراخ سوراخ...
بعد لبخند تلخی زد و دوباره از درد قیافه اش جمع شد و چشم هاش روبست و با لحن خودش ادامه داد:یه جای تنم سالم نیست...تو خودت رو ناراحت نکن عزیز...من عادت کردم به این گلوله ها و زخم ها
عسل:پاشو داره از دستت خون می ره پاشو بریم حتما آمبولانسم اومده
سورن:می دونی یاد چی افتادم؟
عسل:نه،یادچی؟
سورن:یاد اولین باری که دیدمت.اون دفعه هم همین دستم همینجاش گلوله خورده بود.فکر کنم با تو هر ماموریتی بیام این دسته بخواد گلوله نوش جون کنه ها...
عسل:خو تقصیر من چیه؟این دستت هی خودش و می اندازه جلو...دفعه قبل که تقصیر من نبود.
سورن آروم دست سالمش رو گرفت به دیوار و بلند شد.
سورن:منم که نگفتم تقصیر توهه خانمی
عسل:ولی خداییش این دفعه دیگه تقصیر من بود
سورن با یه اخم شیرین و ساختگی نگاهم کرد وگفت:دیگه بهش فکر نکن باشه؟وظیفه ام بود.من دوست ندارم افرادم تو ماموریت زخمی بشن...خصوصا توکه دختری...

بعد باخنده روش و برگردوند و رفت.از پشت دویدم و بهش رسیدم وقدم هام رو باهاش تنظیم کردم و با اخم گفتم:منظورت چی بود که گفتی خصوصا من که دخترم؟مگه دخترها چشونه؟
با یه لبخند دختر کش گفت:آخه می دونی دخترها لطیفن.حیف بدنشون گلوله بخوره اوف بشن
عسل:سورن؟
سورن:جونم؟
عسل:بی مزه!
سورن:خیلی خب بی مزه هم شدیم دیگه؟بریم پیش سردارکه حسابی منتظرمونه؟
عسل:مگه اومده اینجا؟
سورن:سردار آخر هر ماموریتی که براش مهم باشه میاد تو خود صحنه.عادتشه دیگه...چه می شه کرد...
عسل:هه.یاد اولین بار افتادم.یادته چجوری من و گرفته بودی؟عین موش...
سورن لباش و تر کرد و یه چشمک شیطون زد وگفت:آره یه موش شیطون که حسابی خوردنی بود.کاش ازهمون اول می دونستم این موش موشی خانوم قراره چه بلاهایی سرم بیاره
تو همین جا وایسا من الان میام.همینجا بمونی ها.
عسل:کجا می ری؟
سورن:الان میام.
بعد از چند دقیقه سورن با یه چادر و یه دست لباس اومد سمتم.
سورنکبیا عسل.اینارو بپوش زشته اینطوری بری بالا.
سری تکون دادم و رفتم تو همون اتاقه.هنوز خون مانی رو زمین ریخته بود.سریع لباس هام رو پوشیدم و اومدم بیرون.
سورن پشت در منتظرم بود.با دیدن من لبخندی زد و گفت:چقدر چادر بهت میاد.
نگاهی به سرتا پای خودم انداختم و بهش لبخندی زدم.
سورن:بریم؟
عسل:بریم رییس
اومدیم بالا حسابی شلوغ شده بود.با چشم دنبال سردار گشتیم.پیداشون کردیم و رفتیم طرفشون.
احترام نظامی گذاشتیم.
سردار توچشم هاش حلقه اشک بود و به خوبی می تونستیم ببینیمش.سرهنگ محمدی و سرهنگ طلوعی هم دست کمی از سردار نداشتن...
سردار:خسته نباشید امیدهای من!من بهتون افتخار می کنم واقعا رو سفیدم کردید...
سورن:وظیفه بود قربان...همه می دونستیم آخرش قراره این بشه.
طلوعی:واقعا بهتون تبریک می گم بچه ها بهترین نتیجه رو گرفتین
سرهنگ محمدی من و تو آغوش گرفته بود و چسبونده بود به خودش.
محمدی:آخ قربوت بشه دایی...خوبی تو؟
طلوعی:خفه شد دخترمون مرتضی
محمدی:چیکار کنم؟دلم برای عزیزدردونه تنگ شده بود دیگه
سردار باخنده سری تکون داد وگفت:سرگرد پویا کجاست؟
یهو هردو باترس به هم خیره شدیم.متین وپاک فراموش کرده بودیم.نکنه بلایی سرش اومده باشه.تو دلم فقط دعا دعا می کردم چیزیش نشده باشه که سرهنگ طلوعی گفت:اوناهاش داره میاد
همه به جایی که سرهنگ طلوعی اشاره کرده بود برگشتیم ومتین رو دیدیم که خوشحال و شنگول داره میاد طرفمون...ازته دلم خدارو شکر کردم که سالمه...
سورن نفس راحتی کشید وباخنده گفت:بی خودی ترسیدیما...بادمجون بم آفت نداره
متین از دور اومد و دوید بغل سردار.همه از این حرکتش خنده مون گرفت.سردارکاشانی خیلی مهربون بود اما کسی به خودش اجازه نمی داد اینطوری برخوردکنه باهاش اما متین هرکسی نبود دیگه...متین بود...همون پسر شیطون ودوست داشتنی...
سردار:پسر خفه ام کردی
متین خودش و از بغل سردار کشید بیرون و بازوهای سردار وگرفت وگفت:وای نمی دونید چقدر دلم براتون تنگ شده بود ددی جون
سردار با تعجب به ماها نگاه کرد وگفت:چی چی؟ددی جون دیگه کیه؟
متین بااخم ساختگی لبش روگاز گرفت و به نادرخان که دوتا مامور داشتن می بردنش اشاره کرد وگفت:هیس!می فهمن ها نقش بازی کنید نفهمن ما پلیسیم...
بعد همه زدیم زیر خنده ونادرخان با اخم وعصبانیت بهمون نگاه می کرد.انگارکه با نگاهش برامون شاخ وشونه می کشید...
سردار زد رو شونه ی متین وگفت:امان از دست تو

متین بالحن جدی که یکم رنگ غم داشت گفت:واقعا نمی دونید قدر دلم براتون تنگ شده بود.چندماهی نبودم واقعا برام سخت بود...بعدیکم با ترس ادامه داد:دیگه که ماموریت خارج نمی فرستیدم؟بابا خسته شدم به خدا ازبس نقش بازی کردم.دلم می خواد بشینم تو اتاقم
سردار دستش رو گذاشت رو شونه اش و گفت:نه پسرم تو برمی گردی سر پست قبلیت.خیالت راحت
طلوعی:بچه ها ده روزهم مرخصی دارید که استراحت کنید
عسل:فقط ده روز؟
محمدی:بله فقط ده روز.همینجوریش هم نبودید یه دوماهی کلی دلمون براتون تنگ شده بیشتراز این مرخصی نمی شه
سورن:باشه اشکالی نداره
طلوعی یه نگاه به دست سورن انداخت وگفت:پسرتو بازم زخمی شدی؟
سورن بالبخند به من نگاه کرد منم باخجالت سرم روانداختم پایین.
سورن:چیزی نیست یه زخم سطحیه...
سردار گفت:خون زیادی ازت رفته پسرم.تو برو بیمارستان بچه ها میان گزارش ها رو می نویسن و می رن...
سورن:آخه مشکل جدی نیست
سردار:برو پسر...گفتم برو بگو چشم
سورن سری تکون داد وگفت:چشم.امر دیگه ای نیست؟
سردار لبخندی زد وگفت:نه عرضی نیست پسرم...
سورن رفت سمت آمبولانس و بقیه هم رفتن سمت ماشین هاشون...دودل مونده بودم خواستم با سورن برم که تا دویدم طرفش از همون دور گفت:نه!تو برو گزارش ها رو بنویس
عسل:آخه...
سورن:آخه بی آخه برو مگرنه متین چرت و پرت می نویسه ها برو...
به نا چار سری تکون دادم وگفتم:چشم قربان
سورن لبخند شیرینی زد و منم رفتم طرف ماشین ها.
محمدی:دایی بیا
سوار ماشین دایی شدیم و رفتیم اداره.به محض ورود به اداره سریع خودم رو به اتاقم رسوندم و لباسام رو با یونیفرمم عوض کردم.
چقدر دلم برای این لباس تنگ شده بود.برای رنگ سبز تیره اش و اون در جه های رو آستینش...رو درجه هاش دست کشیدم...یه ماموریت دیگه هم خوب تموم شد...هربار که به یه ماموریت می رفتم و خوب تمومش می کردم احساس می کردم لیاقت اون درجه هارو دارم...
چقدردلم برای اتاقم تنگ شده بود...برای صندلیم که حس ریاست بهم می داد.
با ذوق عین بچه ها نشستم رو صندلیم و چرخ چرخ زدم.وای که عاشق این کار بودم.آخرشم با یه سرگیجه بد بلند می شدم وتلو تلو می خوردم.عین مست ها...
با باز شدن ناگهانی در عین این جن زده ها دستم رو گرفتم به به میزو صندلیم وایساد...
بادیدن متین دستم رو گذاشتم رو قلبم و چندتا زیر لب بهش فحش دادم که اینطوری منو ترسونده...
متین غرغر کنان گفت:بدو دیگه.نگاه کن توروخدا نشسته واسه من چرخ چرخ می زنه من باید بشینم یه گزارش بلندبالا بنویسم. پاشو بیا کمک ببینم مگه تو معاون من نیستی؟بدو ببینم
عسل:بگم خدا چی کارت کنه پسر...قلبم ریخت
متین:بدو ببینم.بهتر...
عسل:خیلی خب بابا اومدم
متین:بدو سریع می خوام برم خونه دلم حسابی تنگ شده.بدو این گزارش رو بنویسیم بریم...
با خنده رفتم سمتش و رفتیم تو اتاق اون...یه گزارش بلندبالاهم از ماموریتمون نوشتیم ودادیم سردار...

جلوی در ساختمون مرکز آگاهی متین گفت:می خوای برسونمت؟
عسل:تو مگه ماشین داری؟
متین:اوا راست می گی حواسم نبود
عسل:راستی چمدون ها و وسایلامون چی می شه؟
متین:اداره می فرسته دم خونه برامون خیالت راحت.حالا میای بامن؟
عسل:ماکه راهمون به هم نمی خوره.نه برو داداش به سلامت
متین:باشه.خسته نباشی فعلا خداحافظ
عسل:خداحافظ...
چند قدم رفت جلوتر ویه ماشین گرفت و رفت....
خیلی دلم برای خانواده ام تنگ شده بود اما نگران سورن بودم...گفتم اول یه سری به سورن می زنم بعد می رم خونه...می دونستم کدوم بیمارستان می برنش.سریع یه تاکسی گرفتم ورفتم بیمارستان...
سر راه یه دسته گل هم گرفتم...یه دسته گل با گلهای رز قرمز و سفید ونارنجی...خنده ام گرفته بود انگار که دارم می رم عروسی.خب چیه؟بزار سورن فکر کنه دیوونه ام...خب خوشگله دیگه...حسابی هم گفتم به گل فروش تزیینش کنه...
رفتم بیمارستان و یه راست رفتم سمت پذیرش.
عسل:ببخشید خانوم یه آقایی که تازه گلوله خوردن
پرستاره سرش هم بلند نکرد که بهم نگاه کنه.همینطور که دستش رو کیبورد بود گفت:اسمش؟
عسل:سورن صادقی
پرستار:طبقه دوم اتاق 225
عسل:ممنون
آسانسور گیر بود و حوصله منتظرموندن نداشتم.یه طبقه هم که بیشتر نبود.از پله ها رفتم بالا و جلوی ایستگاه پرستاری ایستادم.
عسل:سلام خانوم.آقای صادقی...
پرستاره که معلوم بود خیلی عجله داره و داره دنبال یه چیزی می گرده تندتند گفت:اتاق225
عسل:می تونم ببینمشون
یه نگاه بهم انداخت.
پرستار:شوهرته؟
موندم چی بگم.پیش خودم فکر کردم خب هنوز باهم زن و شوهریم دیگه.
سرم رو تکون دادم و گفت:اشکالی نداره!می تونی ببینیش
عسل:ممنون
رفتم سمت اتاقش.درش بسته بود. یکی دوبار به شماره اتاق نگاه کردم که یوقت اشتباه نیومده باشم.در زدم و بعد رفتم تو...سورن دراز کشیده بود و ساعد دست سالمش رو روی چشم هاش گذاشته بود.دوتا تخت بغلیش خالی بود خدای شکر...نمی خواستم بیدارش کنم به خاطر همین آروم رفتم سمتش و دسته گل رو گذاشتم تو گلدون...
سورن:متین تویی؟
بعد آروم چشم هاش رو باز کرد و به من نگاه کرد. ابروهاش رو انداخت بالا و یه لبخند شیرین مهمون لب هاش شد.
سورن:تو اینجا چی کار می کنی؟الان باید پیش خانواده ات باشی که
منم یه لبخند مهربون زدم و دست سالمش و تو دستم گرفتم و نشستم لبه تخت.
عسل:خب دلم طاغت نیاورد.گفتم اول به شما سر بزنم بعد برم خونه...
سورن اخم شیرینی کرد وگفت:آخه چرا؟اون بنده خداها الان منتظرتن...
عسل:خب خانواده توهم منتظرتن...به خاطرمن شما گلوله خوردید.پس تا وقتی شما نرفتید خونه منم نمی رم...شما فکر کنید یه تنبیه واسه خودم
سورن:عســـــــل؟
عسل:خب چی کار کنم عذاب وجدان گرفتم دیگه
سورن:چه عذاب وجدانی دختر؟مانی می خواست تیرو بزنه به قلبت.باید صاف صاف می ایستادم کارش و بکنه؟
عسل:خب نه ولی اِند شجاعت بودی ها...
بعد چشمکی زدم بهش و دستم رو تو دستاش فشارداد.

سورن:چی کار کنم واسه یه همکار شیطون باید این کارهارم بکنیم دیگه
سرم و انداختم پایین و تا جایی که ممکن بود صورتم رو مظلوم کرم و زیر لب گفتم.ببخشید
سورن با خنده دستش رو گذاشت زیر چونه ام و سرم رو بلند کرد.
با خنده بریده بریده گفت:وای نه!یعنی..توهم..بلدی..خجالت ..بکشی؟فکر نمی کردم..این جوری بخوای...مظلوم بشی...
بعد بلند بلند خندید.خودمم خنده ام گرفته بود.حق داره بنده خدا همیشه من و پررو وسرکش دیده حالا دیدن قیافه مظلومم واسش عجیبه.
درحالی که سعی می کردم خنده ام رو بخورم گفتم:خب چیه نمی تونم مظلوم باشم؟
سورن با شیطنت ابروهاش رو انداخت بالا وگفت:نُچ.نمی تونی...
یه اخم ساختگی کردم که با انگشت اشاره اش از روی پیشونیم پاکش کرد.
دروغ نگم ازاین همه توجه خوشم می اومد...
عسل:تاکی اینجایی؟
سورن:دکتر گفت یه روز بمونم.ولی می خوام یه یکی دوساعت دیگه برم...
عسل:چرا آخه؟
سورن:خب هم حالم خوبه هم می خوام برم خونه...
رفتم توی فکر که با دست زد بهم.
سورن:چته خانومی؟نترس بابا تو نمی خواد تا دوساعت دیگه صبر کنی برو خونه
باحالت تهاجمی گفتم:لازم نکرده باهم می ریم
دستش رو به حالت تسلیم گرفت بالا.
سورن:خیلی خب.خیلی خب!نزن مارو باهم می ریم.این تازه به نفع منه یه پرستار خوشجلم دارم دیگه
خنده ام گرفت.
سورن:به چی می خندی؟
عسل:به روز اولی که داشتیم می رفتیم ماموریت.
سورن باخنده گفت:چه دعواهایی داشتیما...همش به این فکر می کردم که آخر ماموریت یامن تورو می کشم یاتو...نه نه همون اولیه من تو رو می کشم
بااخم و یکم دلخوری گفتم:نخیرم.ازکجا معلوم من تورو نمی کشتم؟الانم می خوای من وبکشی؟
سورن با یه حالتی نگاهم کرد که حس کردم هر آن ممکنه زیر نگاهش ذوب بشم.به سختی آب دهنم و قورت دادم و سرم روانداختم پایین...
سورن:آخ خجالتیه من...اگه می خواستم بکشمت می پریدم جلوی گلوله که تو چیزیت نشه؟
عسل:خب..نه!
سورن چشمکی زد وبعد گفت:به این پرستار بداخلاقه بگو بیاد سرمم تموم شده
عسل:باشه
رفتم بیرون ازاتاق.یه لحظه ایستادم و یه نفس راحت کشیدم و باخنده رفتم سمت ایستگاه پرستاری
عسل:خانوم سرمش تموم شد
پرستاره سری تکون داد و جلوتر ازمن راه افتاد و رفت تو اتاق.منم پشت سرش رفتم.
سورن:می تونم برم خونه؟
پرستار:باید دکتربگه اما فکر نکنم بتونید برید
سورن:من حالم خوبه
پرستار:دست من نیست
بعدشم ازاتاق رفت بیرون.

عسل:وا چه بداخلاق
سورن:شما خودت و ناراحت نکن.گفتم که من یه پرستار مهربون دارم اونم شمایی...عسل می ری ببینی دکترم اومده یانه؟
عسل:باشه باشه
ازاتاق رفتم بیرون.ازهمون پرستاره پرسیدم دکترش کجاست که گفت فعلا سرش شلوغه و یه نیم ساعت دیگه میاد.دوباره برگشتم اتاق سورن.
سورن:چی شد؟
عسل:گفت سرش شلوغه یه نیم ساعت دیگه میاد
یه نیم ساعتی باهم حرف زدیم وگرم بحث بودیم که دکتر آقا سورن تشریف آوردن.با صدای در زدن برگشتم به عقب که یه پسر جوون حدودا 30 ساله با روپوش سفید وارد اتاق شد.
قدبلند و هیکل متناسبی داشت.با چشم های قهوه ای روشن و پوست نسبتاسبزه.بینی استخوانی و لب های خوشفرم...موهای خرماییش هم که صاف بود کمی روی پیشونیش ریخته شده بود...
درکل خوشگل بود وبه قول غزل واسه خودش تیکه ای بود.اونقدر سرگرم دید زدن دکتر شدم که پسر لبخند دختر کشی زد وسری تکون داد.
دکتر:بهتری؟
سورن:اوهوم عالی عالیم فقط مرخصم کنی بهترم می شم
دکتر:یعنی اینقدر بهت بد می گذره اینجا؟
سورن:بابا بد واسه یه دقه شه.با این پرستاراتون آدم می گه مرده بود بهتر بود حداقل مرده شور ها خوش اخلاق تربودن
دکتر دستی به موهای سورن کشید و بوسه کوتاهی رو پیشونیش زد.
دکتر:خدا نکنه.زبونت و گاز بگیر
مثه این که خیلی باهم صمیمی بودن.خب سورن می گفت عادت به گلوله خوردن داره حتما اینقدر اومده اینجاورفته با دکتره دوست شده
دکتر:خانوم و معرفی نمی کنید جناب سرگرد؟
سورن نگاهی به من انداخت وبالبخند گفت:عسله دیگه!
همچین می گفت عسله انگار یارو خبر داره من کی ام.ولی نه انگار می شناخت چون بالبخند برگشت طرفم و باخوش رویی گفت:به به پس این عسل خانوم که می گن شمایید.خیلی خوش وقتم از آشناییتون سرکارخانوم
عسل:ممنون ببخشید شما منو می شناسید؟
دکتر:آخ ببخشید یادم رفت خودم رو معرفی می کنم.سروش هستم بردار کوچیک سورن
آها پس داداششه اینقدر خودمونی ان.چرا خودم نفهمیدم این ها که خیلی شبیه همن.فقط سورن یکم هیکلی تره و خوشگل تره...سروش هم خوشگله ها اما خب من دوست دارم بگم سورن خوشگل تره مشکلیه؟
عسل:از آشناییتون خوش وقتم آقای صادقی
سروش:ممنون.شما که امروز ماموریتتون تموم شده.خونه نرفتید؟
عسل:راستش نه...منتظر بودم سرگرد مرخص بشن باهم بریم
ابروهاش رو باتعجب بالا انداخت و یه چشمکم به سورن زد.تازه فهمیدم چی گفتم یارو فکر کرده حتما خبریه
سورن:سروش مرخصم دیگه؟
سروش:یه امشب واینجا بمون.با این وضع بری خونه مامان نگران می شه ها
سورن:تو صداش رودرنیاری مامان نمی فهمه
سروش:یعنی باز می خوای فیلم بازی کنی؟
سورن:سروش خواهش می کنم همین الان من و مرخص کن بفرست خونه تا خودم فرار نکردم از بیمارستان آبروت بره
سروش سری تکون داد و گفت:الحق والانصاف که هنوزم همون سورن لجبازی.خب یه دوساعت دیگه وایسا شیفتم تموم شه باهم بریم.
سورن:نِ..می...خوام
سروش:از دست تو باشه الان میام.
بارفتن سروش،سورن لبخند بدجنسانه ای زد و گفت:آخ جون

عسل:من فکر کردم بامن اینقدر لجبازی می کنی.نگو باهمه همین طوری هستی
سورن ابرویی بالا انداخت وگفت:خب هر کسی یه اخلاقی داره دیگه منم لجبازم.ولی تو ازمن لجبازتری ها
عسل:اوهوم منم لجبازم.حوصله شنیدن حرف زور روندارم.تو بیشتر از این که لجباز باشی مغروری
سورن:مغرور بودن بده؟
عسل:آره،یه جاهایی بده
سروش اومد و حرف هامون رو نصفه کاره گذاشت.یه برگه داد دست سورن وگفت:پاشو آقا.آزادی...فقط جان داداش به اون دست زیادفشار نیار...
سورن در حالی که از تخت بلندمی شد و کفش هاش رو می پوشید گفت:چشم.امر دیگه؟
سروش:عرضی نیس.مراقب خودت باش.خونه می بینمت.
سورن:باشه خداحافظ
سروش:خداحافظ.خداحافظ خانوم
عسل:خداحافظ آقای دکتر...
با سورن از بیمارستان اومدیم بیرون.
سورن:خب تو کجا می ری؟
عسل:خونه
سورن نگاه عاقل اندر سفیهی بهم انداخت وگفت:می دونم خونه.منظورم اینه که خونه تون کجاست؟
عسل:آهان.الهیه
سورن:بیا من می رسونمت
عسل:مگه تو ماشین داری؟
سورن زد تو پیشونیش و گفت:اصلا حواسم نبود
باخنده گفتم:اثرات داروهاییه که خوردی.متینم همینطوری بود.اشکال نداره خداحافظ
سورن:وایسا برات ماشین بگیرم
عسل:لازم نیس
سورن رفت جلوتر و واسه یه تاکسی دست تکون داد.
سورن:الهیه؟
راننده:راهم نمی خوره.در بست میرم.
سورن:اشکال نداره.عسل بیا برو.رسیدی خونه بهم زنگ بزن...من فردا می رم اداره دوست داشتی بیا
عسل:واسه چی؟مگه مرخصی نیستیم؟
سورن:می خوام خودم تو بازجویی ها باشم
عسل:باشه اگه تونستم میام.خداحافظ
سورن کرایه رو حساب کرد.
عسل:این چه کاریه؟خودم حساب می کردم
سورن یه اخم شیرینی کرد وگفت:دیگه چی؟خداحافظ
سری تکون دادم و خداحافظی کردم و راننده راه افتاد.
دل تو دلم نبود.کلی دلم واسه خونوادم تنگ شده بود...آخ جون رسیدیم.بعد از تشکر زوری و مختصر از راننده که پول خون پدر مرحومش رو از سورن گرفته بود.پیاده شدم.
دستم رو گذاشتم روی زنگ.
عرشیا:کیه؟زنگ سوخت به خدا.کرکه نیستیم
عسل:مطمئنی؟
عرشیا:عسل تویی؟مامان بابا عسله
عسل:خیلی خب درو باز کن دیگه
عرسیا:ببخشید حواسم نبود.بدو بیا تو...
درو که زد.رفتم تو...چقدر دلم واسه خونه مون تنگ شده بود.واسه این حیاط پر دار ودرخت و اون بوته های گل سرخ...به حیاط نگاه کردم.هنوز همونطور خوشگل و دست نخورده...یه جوری می گم انگار ده ساله تو این خونه نبودم.خوبه دوماه بیشتر نبودا!
حیاط بزرگی نداشتیم ولی برای خودمون بزرگ جلوه داده می شد.یه استخر کوچیک نزدیک ساختمون که محل بازی من و بچه ها بود.یه راه که با سنگ ریزه درست شده بود و دو طرفش پر از بوته های گل بود که هر چند متر چراغ های قارچی شکل خوشگل ازهم جداشون می کرد...چشم هام رو بستم و نفس کشیدم!یه نفس عمیق که رایحه ی گل ها رو تا بطن وجودم می برد...

عرشیا:بابا بس کن رمانتیک بازی هارو.بدو بغل داداشی
چشم هام رو باز کردم.طبق معمول پرید وسط عشق کردنای من!ولی این دفعه خوشحال بودم وچیزی نگفتم به جاش دویدم به سمت عرشیا که به سمت من می دوید.وقتی به هم رسیدیم بغلم کرد و تو هوا من و چرخوند.چقدر دلم براش تنگ شده بود.دلم برای همه تنگ شده بودا!ولی واسه عرشیا یکم بیشتر!آخه یه چهارماهی بود نتونسته بودم ببینمش.چون دانشگاه بود ودانشگاهشم که دوره واسه همون
عرشیا:آخ بیا پایین بیا پایین.آی مامان کمرم...
به شوخی دستش رو گذاشته بود رو کمرش و آی و وای می کرد.مامانم که بالای پله ها وایساده بود میون گریه می خندید.می دونستم اشک شوقه.یدونه زدم تو بازوی عرشیا که دادش رفت هوا
عرشیا:از بس رفتی خرچنگ و غورباقه دادن بهت سنگین شدی ها
بابا:کم اذیت کن دخترمو.بیا بغل بابا.
رفتم جلو بابا رو بغل کردم.عطرش وکشیدم تو ریه هام چقدر دلم برای این آغوش مردونه تنگ شده بود.بابا منو محکم چسبوند به خودش و بعد ازخودش جدام کرد و پیشونیمو بوسید.
بابا:چطوری عمر بابا؟
عسل:الان که پیشتونم عالیه عالی
مامان:می زارید دخترم به منم برسه یا نه؟
از بغل بابا اومدم بیرون و مامان رو محکم بغل کردم.
عسل:آخ قربون مامانی خودم بشم که همیشه اشکاش جاریه...
مامان:خدا نکنه مامان جان.آخ قربونت بشم دلم برات تنگ شده بود گل دخترم.
عسل:منم دلم برای همه تون تنگ شده بود
مامان صورتم رو غرق بوسه کرد وگفت:بیا تودخترم.خسته ای
رفتم تو وخودم و پرت کردم رو مبل.مامان هم سریع برام یه شربت خنک آوردکه تو اون هوای گرم حسابی می چسبید.
عسل:پس این غزلی کو؟
عرشیا:رفته کلاس ویالون
عسل:آفرین!
عرشیا:ببینم تو چرا دست خالی؟پس سوغاتی هامون کو؟
عسل:مگه می شد سوغاتی خرید اونجا؟همش سرگرم کار بودیم
عرشیا:بیا برو برگرد بخر.پاشو پاشو
اومد سمتم و دستم رو گرفت وخواست بلندم کنه.خندیدم
-دستمو ول کن بابا...یکم گرفتم.می دونستم واسه تو یکی که نگیرم کچلم می کنی
عرشیا نشیت سرجاش و گفت:خب پس کو؟
عسل:تو ماموریت بودیم دیگه نتونستم چمدون ها رو جمع کنم.بچه ها جمع می کنن می فرستن جلوی در
بابا:حالا چی شد دخترم؟ماموریتتون خوب پیش رفت؟
عسل:عالــــــــــی!همه چیز خوب خوب.همه شون رو گرفتن.فقط این وسط دوسه تا قربانی گرفت این قرص ها
بابا سری از روی تاسف تکون داد وگفت:واقعا تیشه زدن به ریشه ی این جوونا
مامان:چرا اینقدر دیر کردی مامان؟من گفتم ظهر میای
عسل:تا ظهر که در گیر ماموریت بودیم.بعدشم رفتم اداره ویه سری کار داشتم طول کشید
داشتم حرف می زدم که گوشیم زنگ خورد.با دیدن اسم سورن لبم رو گاز گرفتم.تازه یادم افتاد گفته بود رسیدی خونه زنگ بزن.گوشی رو برداشتم وبا استرس گفتم:
- الو
- سلام.رسیدی؟
- سلام آره
- مگه نگفتم بهم زنگ بزن
- ببخشید یادم رفت.شما رسیدی؟
- آره!می خواستم ببینم فردا میای اداره یانه؟
- گفتم که.نمی دونم اگه کاری پیش نیاد میام.چطور؟
- آخه...
- آخه چی؟
- سردار بهم زنگ زد گفت که...
- چرا حرفت و می خوری؟چیزی شده؟انگار ناراحتی؟
- نه..نه..سردار گفت فردا بیای بریم صیغه رو باطل کنیم حالا که ماموریت تموم شده
راست می گفت.اصلا حواسم به این یکی نبود.دلم نمی خواست این اتفاق بیافته.نه به اون اول که زوری صیغه کرده بودیم نه به الان که ناراحتیم داره باطل م یشه...
- کجا رفتی؟
- ها؟هیچی هیچی...باشه کدوم محضر کی؟
- همون محضرکه رفتیم.واسه غروب وقت گرفتم
- غروب؟
- آره آشناهه.گفت اشکال نداره.آخه تا غروب اداره ام به احتمال زیاد.گفتم که خودم دوست دارم تو باز جویی باشم
- باشه میام
- بیام دنبالت؟
- نه..ممنون.آدرس بده خودم میام...شایدم اومدم اداره باهم رفتیم.
- باشه.پس تا فردا خداحافظ
- خداحافظ
گوشی رو گذاشتم روی میز.احساس می کردم تو همین یه ساعته دلم براش تنگ شده.احساس می کردم یه بغض بدی چنگ انداخت تو گلوم...

عرشیا:کی بود؟
نگام به میز بود وبه عکس صورتم توی میز نگاه می کردم.بی اختیار گفتم:سورن
عرشیا:خوشم باشه.این سورن دیگه کیه؟
بابا لبخندی زد وگفت:همون همکارش که مجبور شد باهاش محرم شه.خب چی می گفت بابا؟
عسل:هیچی!گفت فردا بریم محضر صیغه رو باطل کنیم
بابا چونه ام رو گرفت وگفت:واسه همین اینقدر ناراحت شدی؟
سرم و تکون دادم وگفتم:نه..نه...واسه این ناراحتم که...
عرشیا:ببینم این همونه که می گفتن چشم نداشتید همدیگه رو ببینید؟چجوری باهم کنار اومدید حالا؟
بابا چشم غره ای به عرشیا رفت و رو به من گفت:داشتی می گفتی دخترم واسه چی ناراحتی؟
عسل:امروز به خاطر این که من چیزیم نشه تیر خورد...
عرشیا:اوه اوه...نکنه داستان فیلم هندیه؟توهم از دست رفتی خواهر خانوم؟
عسل:عرشیا؟نخیرم اینطور نیست.فقط عذاب وجدان گرفتم همین!
بابا دست کشید رو کمرم و گفت:یادم باشه ازش تشکر کنم که دخترم رو صحیح و سالم بهم تحویل داد.آخه بهم قول داده بود.
با تعجب تو چشم های بابا خیره شدم.پس همین بود که سورن همش می گفت توامانتی،امانتی...پس بابا ازش قول گرفته بود.چه جالب!
خمیازه ای کشیدم که مامان با خنده گفت:برو دخترم.برو تو اتاقت استراحت کن.شام حاضر شد صدات می کنم
با یه ببخشیدی رفتم بالا تو اتاقم...وای دلم برای اینجاهم تنگ شده بود.دکور اتاقم صورتی روشن و آلبالویی بود.یه میز تحریر با صندلی آلبالویی کنار تختم بود.تختم آلبالویی بود و رو تختی خوشگلم صورتی بود.تمام دیوار ها کاغذ دیواری صورتی با گل های مات زرشکی داشت.لوستر فانتزی آلبالویی و فرش فانتزی خوشگلم که تر کیبی از رنگ های سفید و صورتی و آلبالویی و زرشکی بود سرامیک های سفید رو پوشونده بود.
نفهمیدم کی خوابم برد ازبس خسته بودم.بعد از این همه مدت ماموریت و اضطراب.یه خواب شیرین و راحت خیلی بهم می چسبید.
بااحساس خفه شدن توسط یه نفر از خواب پریدم و سیخ نشستم رو تخت.
عسل:غزل این چه وضع بیدار کردنه؟توهنوز آدم نشدی؟
غزل دوباره سفت بغلم کرد وگفت:بی عاطفه!دلم برات تنگ شده خب.
با خنده بغلش کردم وموهاش رو بوسیدم.
-منم دلم برات تنگ شده خانوم خانوم ها
غزل:آخ چه خبرا؟شوهرت پس کو عزیز دل خاله خوبه؟
بعد باخنده رو شکمم دست کشید که با اخم ساختگی زدم رو دستش.
-خجالت بکش دختر...این حرفا کدومه؟شوهر چیه؟فردا می ریم صیغه رو باطل می کنیم و خلاص!
خلاص آخر رو با یه بغضی که پشت خنده مخفی شده بود گفتم.جدی جدی دارم خلاص می شم یعنی؟
غزل:آره تو گفتی و من باور کردم.زود باش بریم پایین.چندبار خواستم بیام بیدارت کنم مامان نذاشت.الانم برای شام گذاشته بیام بیدارت کنم.بدو بریم شام که بعدش کلی می خوام از زیر زبونت حرف بکشم.
سری تکون دادم و باخنده رفتم پایین.بعد از خوردن شام ومیوه و یکم بگو وبخند همه رفتن تو اتاق هاشون تا بخوابن.من و غزل هم رفتیم تواتاق من تا کلی براش حرف بزنم.
غزل رازدار خیلی خوبی بود.همه ی حرف هام رو بهش می گفتم.مخصوصا این که روانشناسی می خوند و شنونده خیلی خوبی بود.

ازهمه چیزبراش گفتم.ازتموم اتفاقات این چند مدت.ازاین که نمی دونم سورن رو دوست دارم یانه.این که حسم بهش چیه؟
اونم از حرف های من نتیجه گرفته بود که با اون چیزهایی که براش تعریف کردم از خودم و کارهای سورن.که یه عشق دو طرفه داره شکل می گیره.این حرفش بهم دل گرمی می داد.هرچند خیلی هم بهش اطمینان نداشتم.اما نمی دونم چرا ولی خیلی دوست داشتم راست باشه و دلم می خواست قبولش کنم.
با رفتن غزل یبار دیگه به حرف ها وکارهامون تو این مدت فکرکردم و دیدم غزل هم بد بیراه نمی گه.سورن تو این مدت یه کارهایی کرده که اگه یکم روش فکر کنی،می شه عشق برداشتش کنی...خداکنه اینجوری باشه.
با یه عالمه فکرهای شیرین و امیدهایی که به خودم می دادم به خواب رفتم.
صبح ساعت 11 از خواب بیدار شدم.می دونستم مامان اصلا از این که دیربیدار بشی خوشش نمیاد.ولی حتما گذاشته رو حساب خستگیم و اجازه داده که تا این ساعت بخوابم...
یه دوش گرفتم و سرحال نشستم پای میز آرایشم.یه تاپ وشلوارک سورمه ای و سفید پوشیدم که خیلی هم باز نبود.آخه عادت نداشتم جلوی بابا وعرشیا باز بگردم.خب عادتمه دیگه!
یه کم آرایش کردم و رفتم پایین.
عسل:سلام به همگی.
روی همه شون رو بوسیدم و رفتم تو آشپز خونه.میز هنوزچیده شده بود.یه استکان چای خوشرنگ واسه خودم ریختم ونشستم رو صندلی...
عرشیا:ساعت خواب
مامان:چیکارش داری دخترم رو؟خب خسته بود دیگه
عرشیا:خدا بده شانس.اگه ما حالا خوابیده بودیم و با کتک بیدارمون می کردین.ارشدی و سالاریه دیگه...هی خدا!
همه زدیم زیر خنده
عسل:بابا کجاست؟
غزل:فکر کردی همه مثل خودتن تا لنگ ظهر بخوابن؟سرکاره دیگه می خوای کجا باشه
عرشیا:راستی بابت سوغاتی ها ممنون
عسل:مگه چمدون رو آوردن؟
غزل:آره.توکه خواب بودی یه سربازه آوردش.
عرشیا:منم با اجازه درش رو باز کردم وسوغاتی خودم رو برداشتم.
یه بلیز خوشگل براش خریده بودم و یه عطر که می دونستم خیلی دوست داره.واسه مامانم یه پیراهن بلند خوشگل مشکی مجلسی گرفته بودم که حسابی برق می زد و به سنش هم می خورد.واسه بابا هم چندتا بلیز گرفته بودم که خوشگل بود و مناسب سنش بود.واسه غزل هم چنددست تاب وشلوارک و عطر ویه سری خورده ریز گرفته بودم.
عسل:خب سوغاتی هاتون رو برداشتین پس؟
مامان:آره مامان دستت درد نکنه کلی تو خرج افتادی ها.
عسل:این حرفا چیه مامان جان قابل شما رو نداشت.
غزل:عسل امروز برنامه ات چیه؟
عسل:می رم اداره بعدم می رم محضر
عرشیا:مگه مرخصی نیستی؟
عسل:یه امروز رو می رم ببینم آخرش چی می شه.ازفردا می مونم خونه
غزل:راستی دوسه روزپیش اون دوستت رو دیدم.اسمش چی بود آهان آهان یاسمین.
عسل:اِ جدی؟خیلی وقته ازش خبرندارم.چی می گفت؟
غزل:هیچی ازتوپرسید.گفتم ماموریتی و این حرفا...می گفت یکی ازاستاداشون تورو تو ماموریت دیده
عسل:استاداشون؟مگه یاسمین دوباره درس می خونه؟اون که بامن لیسانس گرفت گفت ادامه نمی ده دیگه
غزل:آره.مثل اینکه بعد لیسانسش رفته بوده آمریکا پیش عمه اش.دوباره برگشته اینجا درس بخونه
عرشیا:خب آمریکاکه زبان می خوند راحت تر بود
غزل:گفت بابام نذاشته بمونم و اونجا رفته بودم تفریح کنم نه درس بخونم واین حرفا.یه ماهه برگشته داره واسه ارشد می خونه.گفت بهت بگم بیای ارشد بخونی حیفه
عسل:خودمم تو همین فکر بودم.ولی یه ماه دیگه کنکور ارشده من که چیزی نخوندم.درضمن کارمم هست به دانشگاه دیگه نمی رسم
مامان:دخترم تو عاشق زبان بودی.برو ادامه بده.لیسانست رو که گرفتی گفتی تو نیرو انتظامی جابیافتم می رم ادامه می دم.الان که ماشالله جاهم فتادی.دیگه چی می گی؟
عسل:والا چی بگم.امتحان می دم ولی فکرنکنم تهران قبول بشما

عرشیا:فوقش میافتی شیراز پیش خودم
عسل:اینم حرفیه
غزل:چی چیو اینم حرفیه من تنها می مونم اون وقت
عرشیا:بابا گفتیم شاید نگفتیم که حتما شاید اصلا تهران قبول شد.یا اصلا افتاد یه شهردیگه
عسل:راستی این استادشون رو نگفت کیه؟
غزل چشمکی زد و گفت:کیوان کبیریه.مثل اینکه الان دیگه درس میده
سری تکون دادم و گفتم:چه جالب!یاسمین الان دانشگاه می ره؟
غزل:نه کلاس آمادگی می ره واسه کنکورش.کیوان استادشه
عسل:باشه روش فکر می کنم.فردا می رم اقدام می کنم واسه کنکور
مامان:خیر ببینی دخترم
بعدناهارو شستن ظرف ها رفتم تو اتاقم. به ساعت نگاه کردم که دیدم 4.هنوز یکم وقت داشتم.چمدونم رو مرتب کردم و لباس هام رو چیدم.یه ساعتی گذشت.دیگه باید آماده می شدم.لباس فرمم رو پوشیدم و یه آرایش ملایم هم کردم.رفتم پایین.
مامان:کجا دخترم؟
-می رم اداره بعدشم محضر
مامان:خدا پشت و پناهت دخترم.
صورتش رو بوسیدم و از خونه زدم بیرون.206کوجه ای رنگم رو ازتو پارکینگ در آوردم و به سمت اداره راه افتادم.ساعت 6 رسیدم دم اداره.گوشیم رو برداشتم خواستم ببینم سورن اداره هست برم بالا یانه.
- الو.سلام
صدای سورن بی هیچ ملاطفتی تو گوشم پیچید.لابد کسی پیششه نمی تونه خوب حرف بزنه یا بازم اومده اداره جو رئیس بودن گرفتتش.هر چی فکر بد بود رو ازذهنم دور کردم و گفتم.
- سلام
- امرتون؟
- دم ادره ام.گفتم بیام بالا یا...
- لازم نیس. دارم میام پایین واسه ساعت 7 وقت گرفتم.دارم میام منتظر بمون.
بدون خداحافظی گوشی رو قطع کرد. از این کارش خیلی دل خور شدم.همونطور عصبی تکیه دادم به ماشینم و با انگشتام بازی کردم.هرچقدرهم دلش از جای دیگه پر باشه نباید سر من خالی کنه که.
پیش خودم فکر کردم لابد حالا که ماموریت تموم شده و صیغه مونم داره باطل می شه.چرا دیگه باید با من باشه؟
تا الان خوش گذرونده عین دوست دخترش بودم حالا هم داره ولم می کنه.تموم اون فکر های خوب دیشب از سرم پرید و جاش رو به کلی فکر پلید داد.
سورن رو دیدم که کیف بدست با یه اخم عمیق داره میاد سمت من.یه شلوار مردونه مشکی جذب پوشیده بودبا یه پیرهن مردونه آبی آسمانی که تیپش رو رسمی ودرعین حال شیک می کرد.
سورن:سلام.ماشین آوردی؟
عسل:سلام.آره
سورن:ماشینت رو بذار پارکینگ با ماشین من می ریم.
عسل:خب باماشین من بریم مگه چی می شه؟
سورن:گفتم با ماشین من می ریم.الانم ماشینت رو ببر تو پارکینگ
اینقدر لحنش دستوری بود که مجبورم کرد انجامش بدم.بماند که چقدر زیر لب فحش بارش کردم.
برگشتم که دیدم تو یه سانتافه مشکی نشسته و دستاش رو گذاشته روهم و نگاهش رو با اخم دوخته به رو به روش.
سوار ماشین شدم که یه نیم نگاهی بهم انداخت و ماشین رو روشن کرد.تموم راه ساکت بود و چیزی نمی گفت.بهش نگاه کردم که با دست سالمش فرمون رو گرفته بود واون یکی دستش رو گذاشته بود رو لبه ی پنجره.خسته شدم بالاخره سکوت رو شکستم.

چیزی شده؟
سورن- نه، چطور؟
- آخه خیلی عصبی به نظر میای. بازجویی کردی ازشون؟
سورن- آره.
- خب چی شد؟
سورن- تو پرونده نوشتم.
- الان این جاست؟
سورن- چی؟
- پرونده دیگه؟
سورن- نه.
- نمی خوای بگی چی گفتن؟
سورن- حرف زیاد زدن، الان حوصله ندارم برات تعریف کنم. رفتی اداره بگیر بخون.
- چی شده؟
سورن- هیچی.
- گفتم چی شده؟
سورن اخمی بهم کرد و گفت:
- من بهت اجازه نمی دم صدات رو برام بلند کنیا!
- چرا همچین می کنی؟ من فقط ازت پرسیدم چته.
سورن- داشتم با مانی حرف می زدم.
-خب؟
سورن نگاهی با اخم بهم انداخت و عصبی نفسش رو فوت کرد بیرون و گفت:
- ازش پرسیدم از کجا شب مهمونی فهمیده ما پلیسیم.
- خب اون چی گفت؟
یه نگاه با خشم بهم انداخت و با پوزخند گفت:
- گفت وقتی عسل خانوم داشتن با عشق سابقشون صحبت می کردن که لوشون نده، شنیده که ما پلیسیم. تو توی اون اتاق لعنتی چی به اون پسره می گفتی؟
با تعجب بهش زل زده بودم.
- کدوم پسره؟
سورن- همون کیوان خان. دوستش داری نه؟ مانی می گفت با هم رابطه داشتید.
- تو حرف مانی رو باور می کنی؟
سورن- نه، ولی از رفتارت با اون پسره معلوم بود مانی همچین دروغم نمیگه. حالا می خوام از دهن خودت بشنوم. اون یارو کی بود؟
دستام رو زدم زیر بغلم و با بغض تلخی همراه یه پوزخند گفتم:
- همون که مانی گفت.
سورن ماشین رو بغل خیابون نگه داشت. فرمون رو توی دست هاش فشرد و گفت:
- پس حقیقته.
بعد سرش رو چرخوند سمتم و داد زد:
- به من نگاه کن. می گم به من نگاه کن.
تو چشماش خیره شدم.
- چیه؟ آره، همونی بود که مانی گفت. البته نه به اون شدت، ولی یه چیزی تو همون مایه ها.
سورن- دوستش داری؟
-نه.
سورن- دوستش داشتی؟ با هم رابطه داشتید؟
-فقط یه دوستی ساده بود که گذشت و تموم شد. الانم هیچ چیزی بینمون نیست.
سورن با پوزخند گفت:
- مانی می گفت شنیده عاشق و معشوق بودید.
-این طور نیست. من همون موقع هم دوستش نداشتم. اون بود که اصرار داشت باهام باشه و منم به شرط این که یه رابطه معمولی باشه قبول کردم، همین.
سورن- خب چرا به هم خورد؟
-اون یه دوست دختر می خواست که پا به پاش راه بیاد، منم این رو نمی خواستم. علاقه ی زیادی هم به کیوان نداشتم، چون خیلی وقت بود دنبالم بود و هر کاری که تونست برام کرد، باهاش دوست شدم. بعضی وقت ها دلم براش می سوخت که اون قدر بهم محبت می کنه و من نمی تونم جواب محبت هاش رو بدم.
سورن یه پوزخند بزرگ زد و با لحن تلخی گفت:
- خب اون که این قدر دوستت داشت چرا ولت کرد؟
با عصبانیت گفتم:
- اون منو ول نکرد. اون دوست داشت دوست دخترش رو بغل کنه و ببوسه و مهمونی های آن چنانی. منم بهش گفتم اگه دوستم داری بیا خواستگاری، من اهل این کارها نیستم. اونم گفت یه مدت با هم باشیم بعد میاد. منم گفتم من اهل این جور برنامه ها نیستم که هر کاری دلت خواست بکنی و بعدم بگی ببخشید، به هم نمی خوردیم. گفتم من آدمش نیستم و کشیدم کنار، همین.
عصبانیت تو چشم های سورن جای خودش رو به یه آرامش داده بود که احساس می کردم تحسینم باهاشه. اما حالا این من بودم که عصبی بودم. سورن هیچ حقی نداشت بخواد در موردم بد فکر کنه. من فقط برای این که پاک بمونم با کیوان به هم زدم.حالا اون منو به چی متهم می کنه؟

سورن:نمی خواستم ناراحتت کنم
با فریاد گفتم:حالا که کردی.توچی در مورد من فکر کردی؟اصلا دوست پسرم بوده که بوده.یعنی تو دوست دختر نداشتی که اینجوری باهام حرف می زنی؟خوبه من واسه این که چیزی بینمون نباشه به هم زدم مگرنه معلوم نبود چی ها می خواستی پشت سرم بگی
سورن:عسل؟
-عسل مرد!زودتر برو اون محضرکوفتی و خلاصمون کن
نگاهش رنگ دلخوری گرفت.ولی تو اون لحظه هیچی برام مهم نبود.احساس می کردم سورن دوستم داره اما حالا با اون رفتارش تموم اون افکار قشنگ از ذهنم پریده.می خواستم تنها باشم.
سورن بی حرف راه افتاد.چشم هام رو بستم.نمی خواستم اشکام بریزه.اما حرکت دونه های اشک رو زیر پلکم حس می کردم.یکی دو قطره از دستم در رفت.ولی خدارو شکر تونستم بقیه شون و مهار کنم.خوش بختانه انگار سورن ذهنش مشغول تر از این حرف ها بود که بخواد قطره های اشک من و ببینه
دم یه ساختمون نگه داشت.سرم رو که بلند کردم دیدم محضره.بدون حرف پیاده شدم و به سمت ساختمون رفتم.سورنم ماشین رو قفل کرد و اومد دنبال من.
داشتم از سورن جدا می شدم.دیگه از فردا اگه دستش بهم می خورد نامحرم بود و گناه داشت.دلم نمی خواست با این اخم و تخم ازهم جداشیم.مگه ازدواج کرده بودیم که جداشیم؟من همه چیز رو بزرگ کردم.فقط یه صیغه محرمیت ساده بود حالاهم کارمون انجام شده و باید باطلش کنیم.به همین راحتی...هنوز به در ساختمون نرسیده بودیم که سورن دستم و از پشت گرفت.ایستادم ولی برنگشتم. اومد نزدیک تر.جوری که احساس می کردم نفس هاش به پوستم می خوره.
آروم دم گوشم گفت:نمی خوام اینطوری ازت جدا شم.ببخشید بابت اون حرف ها.وقتی مانی داشت اون حرف ها رو می زد و توهم گفتی راست می گه عصبی شدم.ببخشید نباید تو زندگی شخصیت دخالت می کردم.حالاهم ازدستم عصبی نباش.
برگشتم تو چشم هاش نگاه کردم.سرد و بی تفاوت بودم.همه اطرافیانم می دونستم نباید اینطوری ناراحتم کنن چون وقتی دلم سرد بشه ازشون دیگه تو دلم جایی ندارن.حالا سورنی که فکر می کردم دارم عاشقش می شم ناراحتم کرده بود.
-مهم نیست.بریم بالا دیر می شه
سورن سری تکون داد و منم زودتر از اون حرکت کردم.تو محضرفقط سر دفتر و یکی از کارمندهاش بودن و بقیه رفته بودن.سورن با هر دو دست داد.
سورن:ببخشید حاج ابراهیم اگه این موقع مزاحمتون شدیم.
سردفتر:اشکالی نداره پسرم.صیغه نامه همراهتنونه؟
*****

از ساختمون اومدیم بیرون...حالا دیگه هیچ نسبتی باهم نداریم.تونگاه من یه حس خلا بود.هیچ حسی نداشتم.یه بغض بد فقط تو گلوم نشسته بود که خیلی اذیتم می کرد.نگاه سورن ناراحت و غمگین بود.
نشستم تو ماشین و اونم نشست.به رو به رو نگاه می کرد.
باپوزخند گفت:هه!همه چی تموم شد.به همین راحتی!
پوزخند صدا داری زدم وگفتم:آره.یادته چه جنجالی واسه این صیغه راه انداختیم
لبخند تلخی زد و تو چشم هام نگاه کرد.
سورن:آره...هیچکدوممون راضی نبودیم.بیچاره سردار!
-الان خوشحالی؟
سورن:ازچی؟
-از این که راحت شدی؟
سورن باز همون تلخی سابقش رو پیدا کرد و ماشین رو روشن کرد و راه افتاد.یه دستش رو گذاشته بود رو لبه ی پنجره و سرش رو بهش تکیه داده بود و با دست دیگه اش فرمون رو گرفته بود.باد می خورد به موهای صافش و تو هوا تکونشون می داد.
سورن:نه!
-چرا؟
سورن:چون من همون دردسرهارم دوست داشتم.
پوزخندی زدم وتو دلم گفتم.دیدی عسل خانوم!فقط تورو واسه سرگرمی می خواست.
سورن من و رسوند دم اداره و منم سوار ماشینم شدم و اومدم خونه.حوصله هیچکس رو نداشتم.با یه سلام رفتم تواتاقم و در اتاقم رو قفل کردم.می دونستم غزل اینقدر فوضوله که با دیدن حالم می پره تواتاق.الان حتی حوصله اونم نداشتم.می خواستم تنها باشم.
اونقدری گریه کردم تا با یه سردرد بد به خواب رفتم.

صبح بی حال بیدار شدم و بعد از یه دوش و حاضر شدن رفتم پایین.امروز جمعه بود و بابا هم نرفته بود دادگاه.
-سلام
بابا:سلام گل دختر.صبحت بخیر بابا
-صبح شما هم بخیر.خبریه؟
عرشیا:من بگم من بگم!
غزل:کشتی خودتو
عرشیا چاقوی پنیریشو گرفت جلوی غزل به نشونه ی تهدید.
عرشیا:اوه!بار آخرت باشه باداداش بزرگترت اینطوری حرف می زنی ها!
عسل:خب کجا می خوایم بریم؟
بابا:بشین صبحونه ات رو بخور تا این بچه بگه بهت
عرشیا:بابا داشتیم؟دیگه شدیم بچه؟
عسل:عرشیا دق می دی یه چیزیو بگی ها...
عرشیا:ما تصمیم گرفتیم حالا که من اینجام و توهم مرخصی هستی بریم شمال یه 3-4 روزی!
غزل:چطوره؟
عسل:خوبه من حرفی ندارم
مامان:مثه این که زیاد خوشحال نشدی مامان؟
عسل:نه اتفاقا خیلی خوشحالم رو حیه ام یکم عوض میشه
بابا:فقط شرمنده بچه ها زودباید بریم و برگردیم چون من مرخصی ندارم زیاد
عسل:کی می ریم؟
بابا:امروز ظهر راه می افتیم.فردا و پس فردا رو می مونیم بعد برمی گردیم.وسایل هاتون رو جمع کنید بچه ها.
عرشیا:چشم.با ماشین کی می ریم؟
بابا:ماشین من
غزل:همه با یه ماشین؟
بابا:باهم باشیم که بهتره
مامان:ولی بچه ها دیگه بزرگ شدن.
عرشیا:جا یکم تنگ می شه ها...
بابا:باشه یه کدومتون ماشین بیارین
عرشیا:من میارم.
مامان:خیلی خب صبحونه تون رو که خوردید برید وسایل هاتون رو جمع کنید که دیرمون نشه
بعد ازخوردم صبحونه رفتیم تو اتاقامون که یکم ساک بچینیم.من یه ساک دستی مشکی برداشتم و یه چنددست لباس تو خونه ای و مانتو چیدم توش.
غزل:اجازه هست؟
-بیاتو آجی
غزل:ساکتو چیدی؟
-آره تو چیدی؟
غزل:آره.دیشب چرا حالت بدبود؟چیزی شده بود؟
-نه چیزی نشده بود
غزل نگاه موشکافانه ای بهم انداخت و با یه لحن بامزه گفت:اگه تو پلیسی و باهوش منم روانشناسم و آدم شناس.تو یه چیزیت شده
خندیدم و زدم رو نوک بینیش و گفتم:پس تورو ببرم اداره واسه بازجویی به دردمون می خوری!
غزل:واسه چی گریه می کردی؟
-هیچی بابا سورن قضیه کیوان رو فهمید فکر کرد چی بینمون بوده کلی باز خواستم کرد
غزل:به اون چه ربطی داره؟
-من چه می دونم فوضوله دیگه
غزل:آجی خودتو ناراحت نکن.بدو بریم پایین مامان کمک لازم داره.داره ناهار درست می کنه
-باشه
همه داشتیم سوار ماشین می شدیم. من و غزل وسایلامون رو تو ماشین عرشیا چیدیم وبابا ومامان هم تو ماشین بابا.

عرشیا چشمکی زد وگفت:بچه ها بیاین توماشین من!بزارید اون مرغ عشق های عاشق یه سفر بدون سرخر برن
غزل با خنده زد تو بازوی عرشیا و گفت:دیوونه
عرشیا:چی می گی عسل؟
با خنده دستام رو به نشونه تسلیم بردم بالا ونشستم صندلی جلو.
-من که تسلیمم
عرشیا برای بابا دست تکون داد وگفت:بابا من دختراتون و می برم.شما راحت باشید
بابا با خنده سری تکون داد وگفت:ای پدر سوخته!مراقب باشی ها
عرشیا:چشم باباجون.ویلای خاله می بینمتون
عرشیا نشست پشت فرمون و یه بسم الله گفت و ماشین رو روشن کرد.غزل هم نشست پشت و دستاش رو گذاشت رو صندلی من و عرشیا.
-مگه می ریم ویلای خاله؟
غزل:آره.گفتن ما رفتیم شما هم بیاین اونجا.بابا هم قبول کرد.
-بچه هاشم هستن؟
عرشیا:فعلا که نه!زن و شوهری رفتن عشق وحال...
یه دوساعتی تو راه بودیم که کم کم داشت حالم بد می شد.همیشه مقابل این پیچ های جاده کندوان کم می اوردم.واقعا حال آدمو بد می کرد.تصمیم گرفتم بخوابم.البته قبلش صدای ظبط ماشین رو که رو اعصابم تاتی تاتی می کرد و کم کردم و بعد تخت گرفتم خوابیدم.
عرشیا:عسلی خوابالو.پاشو رسیدیم
بعد صدای بسته شدن در اومدو کلی جیغ و داد.چشم هام رو آروم باز کردم که دیدم غزل پریده تو بغل خاله و از خوشحالی جیغ جیغ می کنه.عادتشه دیگه.هنوز داشتم به هوش می اومدمو دور و برم و آنالیز می کردم که ضربه ای خورد به پنجره.سرم و بلند کردم که دیدم.
وای این اینجا چی کار می کنه؟
لبخند تصنعی زدم و از ماشین پیاده شدم.با چشم دنبال عرشیا گشتم که دیدم جلوتر ساک به دست داره می ره.طفلی هم ساک من دستش بود هم مال خودش.سنگین بود عین پنگوئن راه می رفت.طفلی داداشم.
کیوان:سلام خانوم.شما اینجا؟
دست به سینه ایستادم و اخم کردم.کیوان رو باعث بانی همه ی بلاهایی که این چند روزه سرم اومد،می دونستم.
عسل:سلام.ویلای خالمه شما اینجا چی کار می کنی؟
کیوان:پس مهناز خانوم خالتونه؟
عسل:درسته.نگفتید شما اینجا چی کار می کنید؟خالم رو می شناسید؟
کیوان:پدرم با شوهرخالتون شریکن.یه دو سالی می شه.شما نمی دونستی؟
عسل:نه متاسفانه
کیوان:چند روز اینجایی؟
عسل:فکر کنم دو روز
کیوان:خوبه پس تنها نمی مونم
وایسادم و یه نگاه خریدارانه بهش کردم و یه پوفی کشیدم و رامو گرفتم سمت ویلا.
عسل:ببخشید من خسته ام.
جلوتر از اون رفتم تو ساختمون و با خاله رو بوسی کردم.
خاله:سلام دخترم.خوبی خاله؟خیلی خوش اومدی...
عسل:ممنون خاله جون.
خاله رو به خانوم تقریبا 46-7ساله ای کرد و گفت:خانوم کبیری عسل جون خواهرزادم که خیلی براتون ازش تعریف کردم
متوجه شدم مادر کیوانه.یه لبخند مصنوعی زدم و باهاش دست دادم.
خانم کبیری:به به.واقعا دختر خوشگل و برازنده ای دارید بهناز خانوم.
مامان:ممنون...
با تعارف خاله نشستیم و با پدر کیوان هم که بهش می خورد55 رو داشته باشه یه سلام واحوال پرسی خشک وخالی کردم.نمی خواستم باهاشون گرم بگیرم چون می دونستم در اون صورت دوباره گیرهای کیوان شروع می شه.

با تعارف خاله نشستیم و با پدر کیوان هم که بهش می خورد55 رو داشته باشه یه سلام واحوال پرسی خشک وخالی کردم.نمی خواستم باهاشون گرم بگیرم چون می دونستم در اون صورت دوباره گیرهای کیوان شروع می شه.
کیوان رو به جمع گفت:راستی مامان می دونستید عسل خانوم از هم دوره ای های من بودن؟
مادرش با تعجب بهم خیره شد.
-نه مادر؟جدا؟شما هم استادی دخترم؟
عسل:نه.من تا لیسانس خوندم
خانم کبیری:اوا حیف شد که.اگه الان ادامه می دادی مثه کیوان من استاد می شدی
وای مامانمینا.حالا خوبه یه استاد زپرتیه ها.لبخند پر رنگی زدم.ازاون هایی که تا تهش و بسوزونه
-راستش من کارهای مهیج و بیشتر دوست داشتم.از اینکه بشینم پشت یه میز و با چهارتا بچه دانشجو سر و کله بزنم خوشم نمی اومد.
مادرش خواست من و ضایع کنه و بگه حالا مگه چی کاره ای ،گفت:مگه شغلت الان چیه؟
عسل:سروان آگاهی ام.بخش مامورین مخفی
ابروهاش رو داد بالا.یکم تعجب کرده بود.کیوان یهو انگار چیزی یادش اومده باشه رو به من گفت:راستی عسل خانوم نامزدتون کجاست؟اسمش چی بود؟آها آها...آقا سورن.درست گفتم دیگه؟نمی بینمشون
خاله با تعجب بهم نگاه کرد.همه چشمشون به دهن من بود.خونسردی خودم رو حفظ کردم و با یه لبخند گفتم:سورن همکارم بود.برای ماموریت باهم محرم شدیم حالا هم جداشدیم
کیوان یه برقی تو چشم هاش نشست.نمی دونم از چی بود.خوشحالی یا...؟
مادرش با لحن مسخره ای گفت:وا؟واسه هر ماموریت که بخوای با همکارات نامزد کنی که کسی نمیاد بگیرتت عزیزم
اینبار قبل از اینکه من دهنم رو باز کنم.مامان گفت:نه ماشالله عسل اینقدر خواستگار داره نگران این چیزا نیستیم.بعدشم اولین بارش بوده.پسره هم فوق العاده بود و ماهم بهش اطمینان داشتیم.
خاله که متوجه متشنج بودن فضا شده بود همه رو به شام دعوت کرد و ماهم سعی کردیم موقع شام چرت و پرت نگیم و با خانواده کبیری هم کلام نشیم.
بعد شام جوون ها نشستیم یه ور و عرشیا گیتار زد.همچین می گم جوون ها انگار کی بودیم.یه من بودم و غزل وعرشیا.کیوان و خواهرش کیانا...اوا شعر شد!
تو کل شب نگاه خیره کیوان رو روی خودم حس می کردم.غزل هم که از رابطه ما خبر داشت همش زیر چشمی مارو می پایید.مثه اینکه اونا هم قراره دو روز بمونن.به نظرم برم فردا خونه بهتره.نمی تونم اینجا رو اینجوری تحمل کنم.
بعد از یکم خوش گذرونی که برای من بیشتر عذاب بود رفتیم تو اتاق هایی که خاله برامون حاضر کرده بود.من و غزل اتاق هامون یکی بود.
خدارو شکر راحت خوابیدم و صبح با صدای خاله که همه رو به صبحونه فرا می خوند بیدار شدم.یه بلیز دامن سرمه ای پوشیدم و روسری آبی گذاشتم و رفتم پایین.
عسل:صبح همگی بخیر...
همه جواب دادن و نشستیم پشت میز.
غزل:به خاله چه کردی دمت گرم
غزل راست می گفت همه چیز روی میز بود.
مربای بهار نارنج که من عاشقش بودم.مربای توت فرنگی و پرتقال خونی.
کره،خامه،پنیر،گردو،سبزی،ت خم مرغ های عسلی و شیر و ...
خاله:نوش جونتون.بچه ها برنامه امروزتون چیه؟
بابا:بریم دریا
عرشیا:خاله دریا کجا نزدیکه اینجا؟
غزل:بریم پلاژ حسینی
بابا:باشه دخترم
خاله:خب پس می رید پلاژ.
آقای کبیری:آقا علیرضا اگه اشکال نداره ماهم با شما میایم
بابا:چه اشکالی؟تشریف بیارید خوش حال می شیم.
بعد از خوردن صبحونه همه رفتیم که حاضر شیم.یه مانتو نخی سفید پوشیدم با شلوار گرم کن مشکی.یه شال مشکی هم گذاشتم و عینک آفتابی خوشجلم و زدم.
بماند که چقدر هم من هم غزل رو خودمون کرم ضد آفتاب خالی کردیم.غزل هم یه مانتو گل دار آبی پوشیده بود با شلوار جین و شال آبی.جیگر من دیگه خواهری!

عرشیا- بدویید بچه ها، پایین منتظرم.
بعد از یه کم برانداز کردن خودمون تو آیینه، رفتیم پایین. همه حاضر بودن. کیانا یه مانتو ... نه نه، بهتره بگم یه بلیز سبز پوشیده بود با جین . از همون اولم که اومدیم دور و بر عرشیا می گشت. خوشم می اومد عرشیا تا می تونست بی محلش می کرد. کیوان هم یه تی شرت آستین کوتاه طوسی پوشیده بود با شلوار جین مشکی. مثل همیشه خوشتیپ بود، اما برای من مهم نبود. یهو یاد سورن افتادم. آخی، بچه ام الان داره چی کار می کنه؟ بچه ام؟ سورن با اون هیکل؟ هه هه. دلم براش تنگ شد. دو روز بود صداشم نشنیده بودم.
عرشیا- بدویید بچه ها.
با صدای عرشیا سوار ماشین شدیم و تا خود پلاژ با ضبط ماشین هم خونی کردیم و خوش گذروندیم.
عرشیا- بپرید پایین که دریا صداتون می کنه.
خیلی این جا رو دوست داشتم. همیشه می اومدم و این جا کلی با غزل و عرشیا خوش می گذروندم.
غزل- من گفته باشم، می خوام کشتی صبا سوار شم، اونم نوک نوکش.
عرشیا- ریز می بینمت.
غزل- خب عینک بگیر عزیزم، چشم هات مشکل پیدا کرده ها.
- خیلی خب بابا، دعوا نکنید. جلوی اینا آبرومون می ره.
کیانا اومد سمت ما و گفت:
- می خواین شنا کنید؟
- نه، پرده های قسمت بانوان رو هنوز نزدن، نمیشه که.
کیانا با دلخوری گفت:
- یعنی نمیشه این جا شنا کرد؟
عرشیا- نه خواهرم، اون وقت برادران محترم بسیجی با دست خودشون غرقت می کنن.
ما خندیدیم و کیانا با لب های غنچه کرده و ابروهای گره خورده برگشت پیش داداشش. غزل هی غرغر می کرد که بریم کشتی صبا. عرشیا و کیوان رو فرستادیم تا بلیط بگیرن.
بعد از این که تو صف وایستادیم تا نوبتمون بشه، رفتیم بالا. کیانا و غزل که می ترسیدن، رفتن پله ی دوم و از بالا سوار شدن. غزل هر چی اصرار کرد که منم برم پایین قبول نکردم. اون جا هیجانش کم بود. من و کیوان و عرشیا رفتیم بالا. متاسفانه جوری نشستم که وسط کیوان و عرشیا بودم.
عرشیا که می دونست من پایه ی همه چیزهای خطرناکم و هیچ جا تنهاش نمی ذارم، خوشحال بود. کیوان دم گوشم گفت:
- نمی ترسی؟
پوزخندی زدم و گفتم:
- عمرا!
با روشن شدن دستگاه جیغ و سوت بود که می زدیم و حال می کردیم. من و عرشیا پاهامون رو می کوبوندیم و دستامون رو از روی میله ول می کردیم، اما کیوان چشم هاش رو از اول تا آخر بسته بود و سفت چسبیده بود به میله. خندم گرفته بود. یعنی الان اگه سورن بود چی کار می کرد؟ می دونستم اون خیلی شجاعه، اما این کیوان؟ نباید سورن رو با کیوان مقایسه کنم. کیوان یه پسر مامانی و پاستوریزه بود که الحق و الانصاف همون استادی بهش می اومد که پشت میز بشینه و درس بده، اما سورن معلوم بود عین خودمه، عشق هیجان. کاش می شد برم تهران. دیگه این شمال رو هم که عاشقش بودم، دوست نداشتم. دلم برای سورن تنگ شده بود. رفته بودم تو فکر و نفهمیدم کی دستگاه وایستاد. بعد از یه کم گشت زدن برگشتیم خونه.